Dag 17

Vandaag begint de dag vol spanning, we moeten naar de Camper reparateur. We moeten daar om 9:00 uur zijn. Het is zo’n 9 km bij de camping vandaan, dus maar om 8:30 uur vertrek.

Onze Garmin verteld mij dat ik op een geven moment links af moet op een drukke voorrangsweg. Ik zie echter geen weg. Blijk ik finaal een onverharde weg voorbij te zijn gereden volgens Berrie .

Ik verwacht dat een straat met naam verhard zal zijn.

Dus maar met de hele kermiswagen via het parkeerterrein van een transportondernemer weer gekeerd.

Als we dan die onverharde weg oprijden bekruipt mij een onaangenaam gevoel, hoe kan zich hier een betrouwbaar bedrijf bevinden. We zien plots een terrein met een behoorlijke hoeveelheid oude campers en woonwagens en het terrein zelf zou een woonwagenkamp niet misstaan.

Maar we gaan naar binnen via een deur waar Open op staat. Lijkt me logisch

Een paar mannen binnen verwijzen ons naar een kantoortje waar een dame ons al blijkt te verwachten. Direct rennen een aantal beren die ik op de weg zag lopen hard weg.

De dame vraagt de 2 mannen van zojuist naar onze problemen te kijken.

De parkeerplaats is een grote modderbende, maar ook dat wordt netjes opgelost want de monteur trekt netjes zijn schoenen uit voor hij ons paleis op wielen betreedt. De rest van de overgebleven beren rennen nu ook weg.

Een van hen duikt in een ruimte onderin de camper waar ikzelf ook al als een aap in een roestig horloge had zitten kijken.

Wat hij daar doet weet ik nog steeds niet want de man had of ADHD of was zwaar aan de drugs er was nl geen zinnig woord mee te wisselen. Maar eureka binnen 10 minuten was het slide out probleem opgelost, het ding werd nog een keer of 4 op en neer geschoven om de tijd vol te maken waarschijnlijk.

Het probleem met de magnetron leek een stuk ingewikkelder te zijn, de andere monteur opende ergens een verborgen luikje wat ikzelf nog niet had gevonden. En constateerde dat de stekker gewoon uit het stopcontact was gevallen door het trillen. Stekker erin probleem opgelost.

Betalen hoefden we ook niet, werd allemaal geregeld.

Weer een ervaring rijker, nl nooit op een eerste indruk afgaan . Vertrokken we al om 9:10 uur voor onze rit van vandaag.

Ook dit wordt weer een saai verhaal nl een mooie route met een bezoek aan achtereenvolgens de Rocky Mountain Elk Foundation, National Bizon Range en een of ander Indianen museum.

Wat ook indrukwekkend was vandaag op 9-11 was dat bij alle brandweerkazernes waar we langs gereden zijn,bij een geparkeerde brandweerauto een brandweerman in vol ornaat met de Amerikaanse Stars en Stripes vlag bewegingsloos in de houding stond.

Helaas heb ik hiervan geen foto kunnen maken onderweg. Ook hingen veel vlaggen bij overheidsgebouwen halfstok

Hierna naar onze gereserveerde camping bij Glacier Nat Park.

De slide out doet het inderdaad nog, echter de magnetron weer niet, ik weet nu echter zelf het luikje te vinden en inderdaad weer de stekker eruit.

Ik constateer ook dat de interesse voor onze belevenissen en mijn verhalen sinds gisteren afneemt, maar ik doe het ook voor jullie hoor.

Voor meer info, zie de lijst met statistieken hieronder .

Misschien tot morgen dan.

Dag 16

Vanmorgen ging de slide out soepel naar binnen, maar dat was altijd al zo.

Vandaag een rit van 480 km voor de boeg naar Missoula in Montana, een deel van deze route is Berrie en mij al bekend van onze motoreis, de American Rockies, die we in 2015 hebben begeleid, maar dan wel andersom.

Het wordt eentonig maar het is alweer een mooie route, we dalen langzaam af van 2300 meter naar zo’n 1200 meter. We zien al verse sneeuw op de bergen liggen welke vermoedelijk afgelopen nacht is gevallen.

We bezoeken het oude western stadje Virginia City, hier blijkt het seizoen echter al afgesloten te zijn, veel winkels hebben een briefje hangen dat ze volgend jaar op Memorial day pas weer open gaan . Ondanks dat is het toch leuk om hier wat rond te lopen en foto’s te maken.We hadden gehoopt de gebroeders Cartwright, Adam, Little Joe en Hoss nog tegen te komen, maar zelfs pa Cartwright was er niet. Dit alleen voor de wat ouderen onder ons

Als we aan de koffie zitten wordt ik gebeld door Canadream, als ik opneem krijg ik tot mijn verbazing een Nederlander aan de lijn, die Canadezen durfden of wilden mij niet meer spreken denk ik.

Deze behulpzame man beloofd ons, nadat wij hem onze route hebben uitgelegd een camperreparateur in te schakelen in Missoula en zal ons dan per mail laten weten hoe en wat.

We zijn benieuwd en wachten het af.

Naarmate de route vordert word het steeds een stukje warmer, heerlijk hoor dat ik mijn fleecevest weer uit kan trekken.

Als we in Missoula zijn rond 16:00 uur gaan we eerst naar de camping want we hebben niet gereserveerd vandaag, gelukkig is er nog voldoende plek op dit tijdstip, maar vanavond zal hij volledig bezet zijn verteld de dame ons. Hierna gaan we eerst weer boodschappen doen, hierbij wel goed nadenken wat we over drie dagen de grens met Canada mee over mogen nemen.

Berrie en ikzelf maken ons vooral druk over de biervoorraad voor de rest van onze reis, want behalve dat bier in Canada alleen in speciale winkels is te verkrijgen is het ook nog eens 2 x zo duur daar.

Als we dan op de camping mijn mail checken blijken we inderdaad bericht te hebben van Marc onze Nederlandse contactpersoon. Hij heeft een bedrijf gevonden waar we ons morgenvroeg om 9:00 uur kunnen melden, nu maar hopen dat het voor 12:00 uur gerepareerd kan worden, anders wordt ons doel van morgen Glacier Nat Park weer moeilijk te halen, wat op 280 km ligt en we hebben ook nog wat bezoekjes onderweg gepland.

Morgen verder, de spanning is te snijden.

Dag 15

Deze ochtend zullen we dus gebeld gaan worden rond 9:00 uur door Canadream onze camper verhuurder en zullen we de oplossing horen die ze bedacht hebben voor onze camper problemen.

Ik heb er echter geen enkel vertrouwen in dat dit gaat gebeuren, ik heb nl zeer slechte ervaringen met dit soort beloftes door sch..t Ziggo en sch..t Eneco.

Om half tien bel ik dus inderdaad zelf maar, krijg natuurlijk weer een andere dame aan de lijn dan gisteren, die nergens van blijkt te weten lijkt het. Ze gaat het even navragen, ach ja deze gesprekken kosten toch al bijna niets met mijn Nederlandse iPhone. Want onze speciaal voor dit soort problemen gekochte Canadese telcard met belofte van USA gebruik werkt niet in de USA zoals jullie al eerder konden lezen.

Ze komt met de oplossing dat wij in de toiletruimte een zwart kastje moeten vinden waar we de hele handel mee kinnen resetten. Wij met zijn vieren een voor een zoeken waar dit kastje zich bevindt, is niet te vinden dus.

Dan stelt ze voor mij foto’s van de toiletruimte te sturen met het kastje en de handleiding hoe te handelen.

Ze denkt dat we achterlijk zijn denk ik . Ook weet ik echter al dat resetten niet zal helpen omdat het duidelijk een mechanisch probleem is.

Als het mailtje geen oplossing biedt moeten we terug bellen.

Na een half uur nog geen mail, dus maar weer bellen waar die blijft , maar natuurlijk weer iemand anders aan de lijn, gloeiende gloeiende weer de hele handel uitleggen, ik laat het naar een ander mailadres sturen. Dit lukt wel.

Als ik de foto’s open blijken die van een hele andere toiletruimte te zijn dus ook verkeerde camper. Dus maar weer bellen, weer iemand anders aan de lijn, ik doe mijn best om in het Engels mijn minst vriendelijke communicatie methode te hanteren.

Ik vertel de (dit keer) man meteen dat deze reset oplossing sowieso niet gaat werken. Hij belooft alweer om een oplossing, monteur, garage, te zoeken in West Yellowstone en zal mij zo snel mogelijk terugbellen belooft hij, ik vraag hem wat dat betekent, dat blijft ook weer vaag.

Na weer een uur wachten bel ik weer,

Ik krijg als antwoord dat ze het probleem vandaag niet kunnen oplossen en dat ze op onze route een reparateur gaan zoeken de komende 2 dagen, mijn Engelse scheld vocabulaire wordt steeds beter. Ik vertel ze dat wij niet in de kasten kunnen omdat het kl..tte ding niet uitschuift en de kastdeuren nu tegen ons bed aan staan. En over de defecte magnetron heeft al helemaal niemand het meer.

Inmiddels is het half twee in de middag en zijn onze plannen voor het 2e bezoek aan Yellowstone aardig verstierd. Het geplande rondje door het park is toch zo’n 280 km lang en dat gaat niet lukken in een middag met de vele geplande stops en een max snelheid van 45 Miles/U

We besluiten er toch maar het beste van te maken.

De middag verloopt verder prima het weer is goed opgeknapt, veel zon maar wel koud hoor, slechts 12C en ‘s nachts vriest het hier, is ook niet gek op 2300 meter hoogte.

We hopen nu eindelijk eens een echte beer te gaan zien want na al die denkbeeldige beren op de weg zijn we daar wel aan toe. Maar behalve weer veel Bizons, herten, eekhoorntjes etc, zien we verder geen wild.

Zoals gisteren ook al gemeld is het vreselijk druk in het park, alle parkeerplaatsen zijn vol en hier en daar staan zelfs files. Hadden we niet verwacht zo aan het eind van het seizoen.

Om 19:30 uur zijn we weer terug op de camping en moet die verrekte slide out weer worden uitgeschoven. Lukt dus weer niet, samen met Berrie die met zijn voeten en met al zijn kracht het ding meehelpt te schuiven. Dan stukje naar buiten, weer een kleiner stukje terug en weer naar buiten enz,enz. Uiteindelijk is hij helemaal uitgeschoven. Nu maar hopen dat hij morgen ook weer naar binnen gaat.

Na dit debacle zijn we rond 20:00 uur naar het dorp gelopen om een restaurant te zoeken, deze blijken allemaal vol te zijn, niet zo gek als het in het park zo druk is.

Uiteindelijk vinden we een restaurant waar Alie en ik ooit al eens met mijn broer Paul en schoonzus Mechtild hebben gegeten. Na deze heerlijke maaltijd wordt de rekening als verrassing betaald door Berrie en Anneke nog vanwege Berrie zijn verjaardag . Dank hiervoor.

Ik besef dat ik vandaag voor het eerst deze vakantie geen dollarcent heb uitgegeven, behalve dan de naar schatting €100 telefoonkosten. Ik kan me nu al verheugen op de discussie bij inlevering van de camper hierover.

Zo na dit jankverhaal zou ik zeggen tot morgen.

Dag 14

Gisteren beloofd alleen nog het ochtendritueel te benoemen als er zich iets bijzonders voordoet.

Laat dat nu direct op de eerste dag van deze nieuwe regel zich voordoen.

Want Berrie is vandaag jarig en maar liefst 67 jaar geworden, je zou het niet zeggen, zegt hij zelf.

De man bij de parkeer entree bij Mnt Rushmore dacht er 2 dagen geleden duidelijk anders over.

Tijdens het ontbijt hebben we niet voor hem gezongen, Berrie is nl niet zo’n muziek liefhebber. Lucky we.

Na het ontbijt kreeg hij een aantal cadeaus van Anneke. Welke daar kan ik vanwege privacy overwegingen hier niet over uitweiden. Van ons kreeg hij behalve een hand helemaal niets, omdat hij behalve de groeten nooit iets van ons krijgt.

Onderweg werden wij door de jarige job getrakteerd op koffie met gebak. Dit liep echter wat anders dan verwacht,het gebak kregen we pas nadat we de koffie al lang en breed op hadden, ik vroeg aan de Aziatisch uitziende serveerster of dit Amerikaans gebruik was. Zij bevestigde dit, onze Amerikaanse buren ontkrachtten dit echter direct weer. Maar goed het was erg lekker.

De route naar Yellowstone Nat Park is erg mooi, het is niet geheel droog vandaag regelmatig valt er wat lichte regen. We zien kuddes met Bizons, roedels Herten (Elks) en zoals verwacht weer geen beren.

Ook bezoeken we een aantal van de vele geisers die hier in het park zijn, eigenlijk is Yellowstone een enorme vulkaan en rijd je door de krater. Het borrelt, spuit, stoomt en rookt en stinkt naar zwavel dat het een lieve lust is.

Een van de bekendste na Old Faithfull is Steamboat Geiser, duidelijk is waar deze naam vandaan komt het ding sist als een stoomboot alleen fluiten deed hij niet. Hier ligt ook Norris Geiser dit ding spuit onregelmatig gigantische hoeveelheid heet water met mineralen etc. heel hoog de lucht in wat dan in de weide omgeving weer neer komt. Je wordt er dan ook met borden voor gewaarschuwd dat het de lak en het glas van je auto kan aantasten. Op de Parkeerplaats staan dan ook diverse auto’s afgedekt met hoezen, vermoedelijk van de medewerkers die hier werken. Wij hebben het geluk dit niet te hoeven meemaken. Alhoewel het ons ook wel spektakel leek.

Maar hoe leg je het de camperverhuurder uit, als je een witte camper meekrijgt en een aluminium kleurige weer inlevert.

Het is overigens erg druk in het park, voor mij inmiddels de 4e keer hier,maar heb het nog nooit zo druk meegemaakt.

Als we dan rond 17:00 uur bij onze gereserveerde camping aankomen in West Yellowstone, is het maar goed dat we gereserveerd hebben want hij is vol.

Als we de slideouts weer willen uitschuiven weigert wederom dezelfde als gisteren mee te werken. Duwen helpt nu ook niet echt meer. We besluiten de verhuurder in te seinen en om hulp te vragen. Morgen wordt er een reparateur ingeschakeld, mogelijk komt hij naar ons of moeten wij naar hem. Dit zal ons 2e geplande bezoek aan het park mogelijk in gevaar brengen. Want we zijn hier 2 nachten.

Overigens is de lichte regen overgegaan in harde buien waardoor ons geplande etentje in het stadje ter ere van Berrie zijn verjaardag ook geen doorgang kan vinden.

Dus koken de dames na ook voor het eerst de was gedaan te hebben zelf. Ook niets mis mee.

Ohja de foto’s houden jullie te goed aangezien het Wifi gebeuren hier belachelijk traag is.

Dag 13

Het wordt eentonig dus het stuk over opstaan, ontbijt etc.

Slaan we voortaan maar over zolang er niets bijzonders te melden is.

Vandaag dus de allerlaatste echt lange route van 650km.

We hebben hierin één hoogtepunt opgenomen een bezoek aan het natuur fenomeen Devils Tower National Monument.

De route vandaag gaat grotendeels over de Interstate 90, deze weg is ongelooflijk rustig, af en toe passeert ons een vrachtwagen die hier minstens 120 km/u rijden. Wij houden het bij max 105 km/u en dat is al een hele opgave met zijwind. Ondanks dat het landschap meest eindeloze prairies zijn is dat toch heel mooi zeker met de mooie wolken met zon van vandaag.

Vlak voor Devils Tower drinken we eerst weer koffie met gebak.

Na aankomst bij Devils Tower blijkt het veel drukker dan wij hadden verwacht. Gelukkig konden we wel een parkeerplek vinden voor onze RV. Dat valt nl ook niet altijd mee om zo’n gevaarte ergens tussen te moeten drukken. Ook bij het wegrijden niet te scherp sturen want dan sla je met de lange overhang tegen datgene wat naast je staat.

We zien ook een prairie waar prairiehondjes leven, erg leuk om te zien.

De Devils Tower is ook kolossaal om te zien, je snapt niet hoe dit hier kan zijn ontstaan zo midden in een relatief vlak landschap. Ook blijken er volgens mensen met arendsogen een 2 tal bergbeklimmers aan te hangen, ik kan ze echter alleen zien met behulp van mijn zoomlens. Je moet maar levensmoe zijn.

Hierna verlaten we dit natuurwonder weer en nemen de I90 weer verder. Na weer zo’n 200 km waar slechts een keer een parkeermogelijkheid is om de inmiddels hoge nood te legen , nemen we hwy14 ook weer 200 km door het Bighorn nat forest. Dit is een bijzonder mooie route door de bergen en kloven tot op ruim 2400 meter hoogte tot aan Cody, ons doel van vandaag. We zijn hier rond 18:00 uur.

De camping hebben we niet besproken deze keer, ik heb er een dicht bij het centrum gezocht, ze blijken nog plaats te hebben, we kunnen vreemd genoeg alleen cash betalen en niet met de creditcard, dat is toch wel heel bijzonder omdat Amerikanen zelfs hun rolletje pepermunt hier nog mee betalen.

We krijgen plek 27 toegewezen op de plattegrond. Als we er naar toe rijden bestaat die echter niet volgens Anneke. Wel zien weltussen 2 andere campers 2 picknicktafels staan, dit zal toch niet......?

Wel dus, dit is onze plek, eerst moet ikbij de buren aankloppen want hun pickup truck staat in de weg.

Vervolgens moeten de twee tafels weg worden gezet.

Berrie durft het niet aan mij achteruit erin te loodsen, hij weet een buurman te strikken die mij ertussen loodst.

We hebben maar net genoeg ruimte om de 2 slideouts uit te schuiven die staan bijna tegen die van de buren.

Als we echter een van onze slide outs willen uitschuiven blijft deze na 10 cm al hangen, het lijkt of er wat klem tussen zit, maar dat blijkt niet he geval. Opnieuw en nu maar mee duwen, dat helpt, nog maar een keer naar binnen en weer naar buiten, weer vast. Alle buren bemoeien zich ermee, en beginnen zelfs al met WD40 de tandheugels in te spuiten, wat er helemaal niets mee te maken heeft natuurlijk.

Ik constateer dat de slide out niet recht naar buiten gaat met andere woorden hij zit er scheef in, geen idee hoe dat is ontstaan. Morgen maar weer verder kijken hij is met een beetje duwwerk uitgeschoven. We sluiten de stroomkabel aan en dan blijkt de magnetron ook niet meer te werken. Alles gereset en weet ik veel allemaal. Niet aan de gang te krijgen dus. Al snel vind ik de oorzaak van al deze storingen, het is onze 13e dag.

Misschien doet hij het morgen op dag 14 na een rit wel weer?

Morgen gaan we naar Yellowstone Nat Park waar we 2 nachten zullen blijven,een ritje van zo’n 250 km.

Dag 12

Gisteravond laat werden wij opgeschrikt door luid toeterende locomotieven die met naar schatting 100 wagons op slechts 15 meter van onze camper voorbij denderden. En voor zo’n lange trein echt weg is dat duurt ff als hij langzaam rijdt. Allemachtig wat een kabaal, we vrezen dan ook het ergste voor onze nachtrust. Echter de laatste trein reed blijkbaar net voor twaalf uur. Dus viel het uiteindelijk nog mee.

Vandaag gaan we een tweetal hoogtepunten van deze reis bezoeken, Mnt Rushmore en Crazy Horse Memorial de weg hierheen is een prachtige route door de Blackhills. Maar eerst gaan we in Rapid City weer voorraad inslaan voor de komende dagen want dan komen we niet in grote steden met veel winkels.

Als we bij ons eerste doel Mnt Rushmore arriveren moeten we $10 parkeergeld betalen het monument zelf is gratis toegankelijk.

De man aan de kassa kijkt naar binnen en zegt, is er een kans dat jullie misschien ouder dan 62 zijn? Op zich een vreemde en zeer ongepaste vraag natuurlijk, zeker als je bedenkt dat geen van ons vieren er zo uitziet.

Maar we besluiten de man zijn vergissing niet te laten merken en bevestigen dan maar dat wij allemaal boven de 62 zijn.

Vervolgens behoeven we slechts $5 parkeergeld te betalen. Jammer want wij willen helemaal geen medelijden.

De uitgehouwen presidenten is werkelijk ongelooflijk dat ze dit hebben kunnen maken. Prachtig om te zien.

Een zoomlens is echter wel onontbeerlijk, want je staat er best een eind vandaan.

Helaas zijn er ook renovatie werkzaamheden gaande waardoor we niet overal naar toe kunnen lopen.

Bij de afzetting kan ik het niet laten een aantal Amerikanen te vragen, nadat ik ze vertelde dat ik uit Europa kom, of Donald Trump soms besloten heeft om zicht toe te laten voegen aan de 4. De meesten moesten hier wel om lachen en zeiden dat het ze niet eens zou verbazen ook al omdat hij het geld er wel voor heeft.

Hierna via een omweg, want onze camper is te groot voor een aantal wegen hier, naar het uitgehouwen indianen opperhoofd Crazy Horseop paard. Er is echter alleen nog het gezicht sinds 1998 te zien de rest van het beeld moet nog worden gemaakt. Dit lijkt echter niet echt op te schieten.

Hier bedraagt de entree $30 per auto, incl bezoek aan museum etc.

Na dit bijzondere spektakel rijden we via Custer Statepark richting Sturgis, beroemd van het jaarlijkse gigantische mototreffen met meer dan 200.000 motorrijders in augustus. Hier zullen we dan ook overnachten. Er is vandaag en morgen een motorstunt race, helaas zijn wij te laat als we in het centrum willen gaan eten is het zojuist afgelopen en zijn de meeste winkels inmiddels dicht.

We eten daarom maar een pizza bij Dominos Pizza die wel open is.

Daarna terug naar onze camping welke we al ruim van te voren hebben gereserveerd.

Morgen weer een lange rit naar Cody voor de boeg (650 km)

Dag 11

Vanmorgen verliep alles normaal dus op tijd vertrokken.

We hebben sowieso geen haast want het is een korte rit van slechts 280 km plus de klok gaat weer een uur naar achteren

We hebben de saaie verbindingsdagen nu wel zo’n beetje achter ons liggen en vandaag gaan we ons eerste Nationale Park,Badlands bezoeken. Dat betekent achter wel dat we toch nog 250 km saaie snelweg moeten rijden om daar te komen.

Maar dit zal ons toch erg mee gaan vallen, want bij onze eerste koffiestop na ruim een uur rijden, blijkt hier ook een prachtig museum te zijn Het Pioneer Automuseum in Murdo SD met allerhande oude meuk uit vroeger tijden maar vooral uit de vorige eeuw. Er staan prachtige antieke en klassieke auto’s van begin 1900 t/m de jaren tachtig, vooral Amerikaanse auto’s ook staan er veel tractoren, motoren en allerhande speelautomaten, gebruiksartikelen ongelooflijk wat een (kapitale)zooi. We hebben hier minstens een uur rondgelopen en dan bekijk je alles vluchtig. Is echt een aanrader voor mensen met interesse in klassieke auto’s.

Hierna verder tot er langs de snelweg een bord staat met Visit 1880 Town, geen idee wat dit is, wij eraf en dit blijkt een replica van een western stadje uit 1880 te zijn.

Het is verrassend compleet en erg leuk om te zien. Ook hebben ze hier de complete verzameling kostuums en andere attributen die gebruikt zijn voor de film Dances with Wolfs met Kevin Costner. Zelfs het inmiddels overleden en opgezette paard van hem uit de film staat hier.

Zelfs in de authentieke saloon compleet met bordeel, echter zonder dames van lichte doch sympathieke zeden, is een optreden van de een of andere hillbilly met een baard.

Ook na dit onverwachte leuke intermezzo verder richting Badlands, op dezelfde afslag hiervoor ligt ook de MinutemanMissile historic site. Dit is een tentoonstelling over de laatste intercontinentale raketsilo’s met kernbommen waar de US er zo’n 400 van had tijdens de koude oorlog.

Dit was echter niet erg interessant voor ons, veel te veel tekst en dan vooral ook nog erg technisch. Dus na 10 minuten hielden wij het voor gezien.

Al snel reden we hierna Badlands NP in. Dit bestaat vooral uit vele kale op zandhopen gelijkende heuvels en kloven.

Erg mooi om te zien, ook lopen er hier en daar bizons rond.

Ala we na zo’n 35 km het park weer uitrijden komen we al snel bij ons einddoel aan van vandaag het plaatsje Wall.

Hier is het Wounded Knee museum wat verteld over de slag bij Wounded knee, waarbij honderden indianen incl vrouwen en kinderen door het leger zijn vermoord door ze gewoon neer te maaien met hun wapens. Triest om te zien hoe de USA omging en misschien nog wel gaat, met de oorspronkelijke bewoners van dit gigantische land.

Hierna rijden we naar onze camping die dicht bij het centrum ligt, dus wordt er vanavond niet gekookt maar gaan we buiten de deur eten.

Maar hiervoor bezoeken we eerst nog een bij Amerikanen overbekende winkel Wall Drugstore geheten. Hier verkopen ze werkelijk bijna alles.

Morgen op naar Mnt Rushmore en meer.

Dag 10

Ok daar zijn we weer, vanwege het ontbreken van Wifi en het niet werken van onze Canadese telefoonkaart dit ongelooflijk spannende verhaal nu pas

gepubliceerd.

Vanmorgen was Alie om 5:30 uur wakker en ging als eerste douchen in de motelkamer zoals gisteren besproken.

Hierdoor werden wij uiteraard ook wakker en als wat oudere jongere moet je dan maken dat je op het toilet komt natuurlijk. Als ik uit bed stap zie ik Anneke ook naast het bed staan turen op haar telefoon en zij zegt verbaasd HET IS PAS 5:30 uur !! waarom is Alie nu al douchen? We zouden nl net als alle andere dagen pas om 6:45 uur opstaan.

Ondanks het vroege tijdtip valt bij mij direct de quarter dollar. Gisteren zijn we nl een tijdzone gepasseerd waardoor de tijd een uur is teruggezet. Onze telefoons passen dit automatisch aan maar een apparaat op mijn nachtkastje niet. Alie is dus ruim een uur te vroeg op. Dat is op zichzelf niet erg, maar dat ik daardoor ook een uur te vroeg wakker ben is onvergeeflijk natuurlijk.

De lampjes in de camper geven aan dat de zwart water tank (toilet) vol is. We komen er dan achter dat er in de aansluiting iets verkeerd om moet zitten, aangezien het grijze water inmiddels in de douchebak staat en deze lampjes nog steeds op bijna leeg staan. Ik kan echter niet vinden hoe en waar dat zich bevindt. In ieder geval beide tanks toch maar geleegd.

Maar goed uiteindelijk toch ook weer vertrokken voor de rit van vandaag, die zo’n 450 km lang is.

Het is zoals we al verwachten een eentonig landschap met voornamelijk boerderijen, gigantische akkers met voornamelijk mais en sojabonen en graansilo installaties. Op een bepaald moment is er een vertraging vanwege het transport van 3 ongelooflijk lange wieken van een energie windmolen die de bocht door moeten.

We besluiten hier dan koffie te gaan drinken, na 3 keer het terrein rond te hebben gereden hebben we eindelijk een P plek gevonden voor ons mobiele huisje. Is echt niet altijd even makkelijk om te voorkomen dat je een drive thru afhaal loket inrijd waar je nooit meer uitkomt.

En verder maar weer naar het plaatsje Pipestone waar een National Monument met dezelfde naam is. Dit is een heilige plek waar de native people sinds mensenheugenis hun Pipestone delven waar de vredespijpen van gemaakt worden.

Eerst krijgen we een film te zien over de geschiedenis hiervan en de poging van de overheid om de Indiaanse cultuur totaal uit te roeien. Omdat dit mislukt is, wordt er tot op de dag van vandaag nog steeds met ouderwetse gereedschappen met de hand gegraven naar deze bijzondere rode steen, die redelijk makkelijk is te bewerken.

We maken ook een mooie wandeling door het heilige stuk grond waar op meerdere plaatsen de resten van deze zoektochten te zien zijn.

Hierna nog zo’n 250 km te gaan, het landschap wordt langzaam wat glooiender en in het landschap verschijnen steeds meer Angus runderen, maar de wegen blijven kaarsrecht en onafzienbaar.

Als we rond 18:00 uur op onze geplande camping aankomen blijken er nog slechts 4 plekjes beschikbaar te zijn.

We krijgen volgens de receptie dame het mooiste plekje van de camping pal aan de Missouri river. Wat echter nog mooier is, is de prijs die we moeten betalen voor een nacht $18, de dame vraagt dan of we nog een of andere kortingskaart of pas hebben. Ik noem mijn hele riedel op incl mijn defensiepas.

Maar onze parkenpas blijkt een korting van 50% op te leveren.

Dus we staan hier voor slechts $9 incl stroom. Normaal is dat minstens 5x zoveel.

Ik stel daarom direct aan de rest van het gezelschap voor, helemaal niet meer verder te rijden en de vakantie hier verder af te maken. Dit voorstel wordt echter ook direct verworpen.

Berrie besluit vanavond te koken, dit is na 63 jaar vriendschap de eerste keer dat deze zo op de proef zal worden gesteld. Het is iets met Rijst, Spinazie en Ham.

Het smaakt wonderwel prima. Ongelooflijk dat iemand die 8 jaar geleden nog geen water kon koken, dit nu maakt.

Het smaakte prima.

Hopelijk hebben we morgen wel internet