Het wordt eentonig dus het stuk over opstaan, ontbijt etc.

Slaan we voortaan maar over zolang er niets bijzonders te melden is.

Vandaag dus de allerlaatste echt lange route van 650km.

We hebben hierin één hoogtepunt opgenomen een bezoek aan het natuur fenomeen Devils Tower National Monument.

De route vandaag gaat grotendeels over de Interstate 90, deze weg is ongelooflijk rustig, af en toe passeert ons een vrachtwagen die hier minstens 120 km/u rijden. Wij houden het bij max 105 km/u en dat is al een hele opgave met zijwind. Ondanks dat het landschap meest eindeloze prairies zijn is dat toch heel mooi zeker met de mooie wolken met zon van vandaag.

Vlak voor Devils Tower drinken we eerst weer koffie met gebak.

Na aankomst bij Devils Tower blijkt het veel drukker dan wij hadden verwacht. Gelukkig konden we wel een parkeerplek vinden voor onze RV. Dat valt nl ook niet altijd mee om zo’n gevaarte ergens tussen te moeten drukken. Ook bij het wegrijden niet te scherp sturen want dan sla je met de lange overhang tegen datgene wat naast je staat.

We zien ook een prairie waar prairiehondjes leven, erg leuk om te zien.

De Devils Tower is ook kolossaal om te zien, je snapt niet hoe dit hier kan zijn ontstaan zo midden in een relatief vlak landschap. Ook blijken er volgens mensen met arendsogen een 2 tal bergbeklimmers aan te hangen, ik kan ze echter alleen zien met behulp van mijn zoomlens. Je moet maar levensmoe zijn.

Hierna verlaten we dit natuurwonder weer en nemen de I90 weer verder. Na weer zo’n 200 km waar slechts een keer een parkeermogelijkheid is om de inmiddels hoge nood te legen , nemen we hwy14 ook weer 200 km door het Bighorn nat forest. Dit is een bijzonder mooie route door de bergen en kloven tot op ruim 2400 meter hoogte tot aan Cody, ons doel van vandaag. We zijn hier rond 18:00 uur.

De camping hebben we niet besproken deze keer, ik heb er een dicht bij het centrum gezocht, ze blijken nog plaats te hebben, we kunnen vreemd genoeg alleen cash betalen en niet met de creditcard, dat is toch wel heel bijzonder omdat Amerikanen zelfs hun rolletje pepermunt hier nog mee betalen.

We krijgen plek 27 toegewezen op de plattegrond. Als we er naar toe rijden bestaat die echter niet volgens Anneke. Wel zien weltussen 2 andere campers 2 picknicktafels staan, dit zal toch niet......?

Wel dus, dit is onze plek, eerst moet ikbij de buren aankloppen want hun pickup truck staat in de weg.

Vervolgens moeten de twee tafels weg worden gezet.

Berrie durft het niet aan mij achteruit erin te loodsen, hij weet een buurman te strikken die mij ertussen loodst.

We hebben maar net genoeg ruimte om de 2 slideouts uit te schuiven die staan bijna tegen die van de buren.

Als we echter een van onze slide outs willen uitschuiven blijft deze na 10 cm al hangen, het lijkt of er wat klem tussen zit, maar dat blijkt niet he geval. Opnieuw en nu maar mee duwen, dat helpt, nog maar een keer naar binnen en weer naar buiten, weer vast. Alle buren bemoeien zich ermee, en beginnen zelfs al met WD40 de tandheugels in te spuiten, wat er helemaal niets mee te maken heeft natuurlijk.

Ik constateer dat de slide out niet recht naar buiten gaat met andere woorden hij zit er scheef in, geen idee hoe dat is ontstaan. Morgen maar weer verder kijken hij is met een beetje duwwerk uitgeschoven. We sluiten de stroomkabel aan en dan blijkt de magnetron ook niet meer te werken. Alles gereset en weet ik veel allemaal. Niet aan de gang te krijgen dus. Al snel vind ik de oorzaak van al deze storingen, het is onze 13e dag.

Misschien doet hij het morgen op dag 14 na een rit wel weer?

Morgen gaan we naar Yellowstone Nat Park waar we 2 nachten zullen blijven,een ritje van zo’n 250 km.