Vanmorgen als we de camping afrijden staat er een hert langs de weg gewoon in de stad. Die beesten zijn hier zo “niet schuw”, is dit wel goed Nederlands? Want tam zijn ze natuurlijk ook niet.

We rijden vandaag naar het stadje Golden in BC via Lake Louise en het nabijgelegen Lake Moraine via de mooie Bow Valley Parkway, als we bij Lake Louise aankomen na zo’n 35 km staan er al knipperende waarschuwingsborden met de mededeling dat alle parkeerplaatsen vol zijn bij Lake Louis en dat je met een shuttlebus mee moet.

Eigenwijs als we zijn rijden we toch door naar de parkeerplaats, het moet toch een eitje zijn om ons kleine autootje wel ergens tussen te drukken?

Op ieder kruising en afslag staan verkeersregelaars aanwijzigingen te geven. We worden gewoon doorverwezen naar de Parkeerplaats, dat gaat dus goed. Als we aankomen worden we net zo lang doorverwezen naar, niet een vrij plekje maar tot we weer op de terugweg zijn. Hierbij komen we ook langs de afslag naar Lake Moraine wat zo’n 10 km hiervandaan ligt. Echter de afslag is ook afgesloten vanwege dezelfde reden, geen parkeerplaatsen meer vrij. Het is toch onvoorstelbaar dat half september het hier nog zo druk is met toeristen en nog meer Chinezen, die lui gaat het tegenwoordig erg goed blijkbaar, ik overweeg dan ook toch maar eens wat minder bij AliexPress te bestellen . hier hadden we echt niet op gerekend. Een groot aantal toeristische attracties zijn hier al gesloten en zelfs sommige campings sluiten dit weekend hun poorten voor dit jaar. Onze camping van vandaag is er ook een van en is vanaf morgen ook dicht.

Er zijn dan ook maar 4 plaatsen bezet.

We besluiten de Lakes te laten voor wat ze zijn want Louise zijn we al een keer geweest en naar Lake Moraine rijdt geen shuttlebus. Uiteindelijk is het ook maar gewoon een plas water.

Omdat we nu toch wel tijd over hebben en het naar de camping maar 135 km is, besluiten we toch nog maar een stukje van de Icefield Parkway te gaan rijden. Naar Jasper is echter meer dan 400 km heen en weer, veel te ver dus, we rijden de 40 km naar Bow Lake en weer terug. We zijn dus weer terug bij Lake Louis en willen het toch nog een keer proberen of er nu wel plaats is. Helaas op de snelweg wordt al aangegeven dat er nog steeds geen parkeermogelijkheid is. Dus maar doorgereden richting de camping via Yoho Nat Park. Ook dit is een prachtige weg met veel natuurschoon. Helaas is het wel erg bewolkt en valt er af en toe wat lichte regen.

Langs de weg worden bezienswaardigheden aangegeven. We hebben ons goed ingelezen, maar toch niet goed genoeg blijkbaar want er staat een bord met de aanduiding Waptafalls die wij niet kennen. Wij eraf want die willen we zien. Het is ruim 10 km deze weg in.

Onder weg komen we nog langs een prachtige natuurlijk brug waar een stroomversnelling onderdoor gaat. Dus ook hier maar even een stop maken samen met een bus Chinezen, die lui hebben zelfs bussen met Chinese teksten erop. (Het mot toch niet gekker worden).

Als we dan doorrijden naar Waptafalls staan er borden met, verboden voor aanhangers, er wordt echter niet over RV’s of lengtes gesproken, dus gewoon door. Berrie rijdt, plots staat er kort voor een steile haarspeldbocht een bord waar we te snel langsrijden om het te kunnen lezen. Berrie stopt in de de bocht, ik loop terug om te zien wat er op het bord staat.

Er staat RV’s van meer dan 7’ Switch Back. Ik vertaal dat als terugschakelen of zouden ze bedoelen vrij vertaald wissel terug dan wel KEEROM . Wij zijn 32’ dus ik denk dat het met de automaat in de 1e versnelling moet kunnen.

Maar de versnelling heeft weinig met de bochten te maken natuurlijk. Ik neem het stuur over van Berrie en rij in de 1 naar boven tot de volgende bocht die nog scherper en steiler is dan de eerste. Zo scherp dat we er niet doorheen kunnen zonder eerst achteruit te steken. Ik krijg het dwingende advies van het reisgezelschap niet verder te rijden. Ook al omdat we geen idee hebben hoeveel van deze bochten er nog gaan volgen. Maar omdraaien is hier natuurlijk ook wel een dingetje.

Ik kan echter wel iets rechtdoor rijden in deze bocht dus na een paar keer achteruit steken met aanwijzingen van Berrie om niet tegen de bergwand te rijden en geduld van al het andere verkeer ben ik dan eindelijk omgedraaid dit tot grote opluchting van een ieder behalve van mij zelf, wat even later nog werd versterkt door een Amerikaan die ons had zien martelen die mij vroeg of ik niet verder durfde en mij vertelde dat deze moeilijke bocht ook de enige was geweest en daarna zou het een appeltje eitje zijn geweest en hij was er zelf ook al eens met zo’n lang lel omhoog gereden zei hij. Maar Amerikanen mogen ook wel graag bluffen natuurlijk.

Kortom dit lange verhaal doet verslag van ons bezoek aan een waterval die we nooit bereikt hebben.

Hierna zo hier en daar nog wat kleine bezienswaardige stopjes langs de Yoho river gemaakt.

Wel zitten we overigens al dagen het bis in te turen naar beren onderweg, overal worden we er oor gewaarschuwd om ze niet dood te rijden, geen eten open en onbeschermd achter te laten maar nooit hebben we een gezien. Maar de lezers van mijn eerdere reisverhalen weten inmiddels ook wel dat dit voor mij niet is weggelegd.

De beren hebben nog 3 reisdagen om het goed te maken.