Dag 9 alweer de tijd vliegt als het leuk is.

Alhoewel vandaag een saaie dag waarin we niets anders doen dan rijden en boodschappen doen.

We rijden rond half negen weg van de camping het is zo’n 50 km naar de grens met de USA. Dus na zo’n 3 kwartier zijn we daar. Er zijn 3 doorgangen omgeven door dikke gele palen.

Een is er voor commerciële voertuigen, helaas zijn wij dat niet,want onze camper past met de spiegels in de normale stand niet door de doorgang. Welke idioot verzint dit?

Dus de spiegels maar inklappen, maar dan kun je ook niet meer zien of de camper misschien tegen de palen aanrijdt. Dus stapvoets op de zwaaiende douanebeambte toegereden

Zij vraagt ons zoals verwacht het hemd van het lijf, ze neemt onze paspoorten in en we moeten de camper verderop parkeren en terugkomen met onze huurovereenkomst van de camper. Die we dus uiteraard nergens kunnen vinden tussen onze papieren.

Omdat dit zo lang duurt komt er een andere beambte kijken waar we blijven, dan hoeven we het contract plots niet meer te tonen. Dan naar binnen voor alle douane formaliteiten. We waren goed voorbereid en hadden zelfs thuis al een Esta visum van $14 aangevraagd wat eigenlijk niet nodig is als je over land binnenkomt maar het wel allemaal wat sneller zou doen verlopen. Dan blijkt dat we ook nog een keer $6 pp moeten betalen voor het uitreis document wat we bij het verlaten weer nodig hebben. Zit normaal in de vliegticket vertelde de man. Gek genoeg heb ik met het vliegtuig nog nooit zo’n document gehad laat staan bewust voor betaald. Maar goed na ruim een halfuur oponthoud, blij dat we de enige toeristen waren, weer verder gereden.

Het weer vandaag is niet best, veel regen en mist we rijden de halve dag langs Lake Superior net als de 2 dagen hiervoor. Lake Superior is dan ook niet voor niets het grootste meer ter wereld.

We drinken ergens koffie met gebak ter ere van de verjaardag van Richard onze zoon. En verdermaar weer, na weer 300 km gaan we ruim voorbij Duluth in Cloquet tanken en boodschappen doen voor de komende 3 dagen. Ook probeer ik onze in Canada aangeschafte telefoon kaart werkend te krijgen, want die zou ook in de VS moeten werken, niet dus en we zijn belazerd.

Hierna nog zo’n 250 km naar ons doel een camping in Spicer in Minnesota.

Ongelooflijk zo lekker als je hier door kunt rijden, behalve heel af en toe een stadje met hier en daar een verkeerslicht kunnen we continu iets boven de max aangegeven snelheden rijden, want ik rij het grootste deel vandaag en ik wil nu eenmaal altijd vooraan rijden.

Als we dan eindelijk op de door mij in 2e instantie geplande camping aankomen, blijkt de receptie totaal verlaten en gesloten te zijn, de camping staat zo te zien helemaal vol ook, maar we vermoeden ook dat hier een sekte ala Jim Jones leeft, aangezien er op deze volle camping niet een levend wezen is te bekennen. Dus vermoedelijk hebben ze collectief zelfmoord gepleegd.

We besluiten terug te rijden naar de door mij in eerste instantie geplande camping, maar omdat ik vermoedde dat het niet zo’n beste was, had gewijzigd.

Dit is een camping annex motel, als we naar de receptie gaan komt er een slecht uitziende vrouw met 2 kleine kinderen en een stel jonge pups naar buiten en probeert ons uit te leggen waar onze plaats is. Ik heb het idee dat het een Crystal Meth verslaafde is. Omdat ze niet weet hoe ze ons de route naar onze plek moet wijzen, besluit ze voor ons uit te rijden, dus de kinderen in de auto, de honden gevangen en in huis gebracht. Dan rijden we weg en 25 meter verder zijn we bij onze plek direct aan de dezelfde weg. En dit kon ze niet uitleggen?

Ze probeert mij achteruit te gidsen tot op de plek, na zo’n 5 keer op en neer te zijn gereden staan we met de camper bovenop de dumpafvoer en zijn de stroomkabel en waterslang te kort om de aansluiting te bereiken. Ik stap uit beoordeel de situatie en zet de camper zelf op de juiste plek.

Als we dan de stroomkabel willen aansluiten blijkt onze 30 amp stekker niet te passen op het 50amp stopcontact, een verloop hebben we niet. De dame belooft er een te zoeken, als we dan vragen waar de douches en de wc’s zijn, blijken deze er ook niet te zijn. Als ik dan zeg dat we weer gaan (waarheen geen idee?) biedt ze ons aan om een van de motel kamers te mogen gebruiken om te douchen etc. Dan blijkt de verloopstekker niet te vinden, daarop stuurt ze haar zoon op pad om er een te gaan kopen 20 miles verderop. Een uur later hebben we dan eindelijk onze stekker.

Avontuur bestaat nog.

Benieuwd wat de dag van morgen weer gaat brengen.

Klein stukkie verbindingsroute 450 km.